woensdag 27 juni 2012

Ontbijt: 'bananenbrood-oatmeal'

Zo af en toe, als de cruesli op is, eet ik havermout als ontbijt. Mijn vader eet al zolang ik me kan herinneren elke ochtend pap als ontbijt. Elke ochtend weer Brinta-pap, dat leek mij tot voorheen vrij smakeloos en nogal saai. Sinds kort zie ik wel potentie in warme opbeurende ontbijten die je maag goed vullen. Vandaar dit recept voor warme havermout met banaan en kruiden.
Het oorspronkelijke recept heb ik aangepast, niet alleen qua eenheden, maar ook de verhoudingen. Dit recept zou net zo smaken als 'bananenbrood', maar ik (en vast nog veel meer niet-Amerikanen) heb nog nooit bananenbrood gegeten.

Deze warme oatmeal geeft je een stevige bodem. De kruiden geven net dat beetje extra aan de oatmeal. Dankzij de banaan smaakt het al zoet, maar voor de suikerliefhebbers: doe vooral een theelepel bruine suiker erbij!

 Bananenbrood-oatmeal
Voor 1 persoon (verdubbel alles als je een grote eter bent!)
1 banaan (het liefst een wat rijpere)
125 ml (soja)melk
1/4 theelepel vanille aroma
1/2 theelepel kaneel
1/4 theelepel nootmuskaat
20 gr havermout (ongeveer een half kopje)
(1 theelepel bruine suiker)

Prak de banaan en doe hem samen met de melk en de kruiden in een steelpannetje. Verhit het mengsel en meng het ondertussen met een garde. Wanneer het begint te borrelen, draai het gas lager en voeg de havermout toe. Laat alles nog iets van vijf minuten zachtjes koken en blijf goed roeren. (totdat het vocht is opgenomen of dat de havermout zacht is geworden)
Doe het in een kom en doe er eventueel nog een lepeltje bruine suiker op.


maandag 25 juni 2012

Henri Moret

Voor het eerst bezocht ik gisteren de Hermitage in Amsterdam. Eigenlijk bizar, want al sinds mijn 7e (denk ik) ben ik de gelukkige bezitter van een museumjaarkaart en bijna elk jaar bezoek ik de Museumnacht. (Om vervolgens altijd de Hermitage over te slaan vanwege vreselijke rijen.)
Maar goed, gisteren was ik er wél, ditmaal geen rijen (een aparte korte rij voor de museumjaarkaart!), maar wel heel heel veel mensen en een tentoonstelling over het impressionisme.
Als kind was ik dol op de schilderijen van de impressionisten, met name van Claude Monet. Met mijn ouders ben ik zelfs naar de tuinen van Monet in Giverny geweest (waar o.a. 'de waterlelies' is geschilderd). In de Hermitage hingen iets van vier schilderijen van Monet, waaronder 'Vrouw in een tuin' en 'Hoek van de tuin in Montgeron'.

Hoek van de tuin in Montgeron, Claude Monet. (bron)

De paar schilderijen die er van Henri Moret hingen vond ik erg mooi. Hij was verliefd op Bretagne en was tevreden dat hij genoeg verdiende met zijn kunst om daar te leven en te schilderen.
Hieronder wat van zijn schilderijen van de Bretonse kust.

Port-Manech  (bron)

The road near the seascape (bron)

(bron)
(bron)

De tentoonstelling 'Impressionisme: sensatie & inspiratie' is nog tot 13-1-2013 te zien in de Hermitage.

maandag 4 juni 2012

Thee van de week: Prinsessen Droom

De Prinsessen Droom thee van Piramide kwam ik laatst tegen achterop mijn theeplank. Het is niet zomaar een prinsessenthee, maar 'Efteling-Prinsessenthee'. Dat is wel vreemd, een pretpark die thee gaat uitgeven. Serieus, waarom zou je daar als pretpark voor kiezen? Ze hebben nu ook al een hele schattige paddenstoelencakejes-bakmix samen met Koopmans uitgegeven en nog andere kabouter/prinsessen/sprookjesfiguur bakmixen. Maar goed, genoeg over de branchevervaging van de Efteling, op naar de thee!

De thee: rozenbottel, rooibos, zwarte thee, honeybush, groene rooibos, kaneel en vanille. (alles is biologisch)
De geur: kaneel, maar dan op een rooibosmanier, de geur is heel warm en winters.
De smaak: alweer vooral kaneel, de rooibos is niet heel erg aanwezig, wat ik prima vind. Verder heeft hij een zoete ondertoon, misschien is dat wel de rozenbottel. De nasmaak is zacht vanille-kaneel met een ondertoon van rooibos.
Deze thee is vooral geschikt voor een regenachtige of koude dag, ja ondanks dat het nu juni is, is het precies zo'n dag vandaag.
De thee is overigens te vinden in de meeste biologische/natuurwinkels en ook bij de Tuinen, het kost rond de € 2,20.

zondag 3 juni 2012

Heren van de thee

Zelden doe ik lang over een boek, hoogstens een paar weken. Heren van de thee, door Hella S. Haasse, kostte me echter een paar maanden. Die lange tijd kwam vooral door de eerste honderd-nog-wat pagina's.
Toen ik halverwege was, las ik pas de achterflap. Daar begint de omschrijving met: 'Rudolf Kerkhoven trouwt met Jenny Roosengaarde en....'. Jenny wordt echter pas over de helft geïntroduceerd. Het boek vond ik dus wat traag op gang komen, zelfs de achterflap is het daar ook wel een beetje mee eens.

Het verhaal is overigens heel boeiend, laten we dat vooral niet vergeten. Het gaat over Rudolf Kerkhoven en hoe hij een theeplantage begint op Java, het speelt zich af tussen 1873-1918. We volgen hem bij zijn (familie)relaties en werkzaamheden.
Heren van de thee is een roman, maar géén fictie. De personages hebben allemaal echt bestaan en dankzij een groot familie-archief met oude brieven en foto's heeft Hella Haasse er een mooi geheel van kunnen maken.

Een foto van Rudolf Kerkhoven met zijn twee oudste zoons in Gamboeng. (bron)

Wat ik zelf erg prettig vond, waren de vaak uitgebreide omschrijvingen van de overweldigende natuur op Java. Zeker met de zon op mijn gezicht erbij kreeg ik het gevoel me een beetje in Indonesië te wanen. Wel vond ik het af en toe lastig om sympathie voor de 'hoofdpersonen' op te brengen. Dat maakt een boek voor mij minder plezierig om te lezen. Hieronder een klein fragment:
Myriaden druppels fonkelden in de boomkronen en in het struikgewas; onder de vlammende hemel was het groen van het gebladerte en van de theetuinen zo intens, dat het de zintuigen pijn deed; maar de bergen in het westen en noorden verdonkerden al tot silhouetten. Uit de kampoeng Gamboeng klonken vertrouwde avondgeluiden: doffe slagen op de gedoek, flarden van uitroepen: Tah! Eh! Paman kadijeuh! en het sissende Sijeuh! Sijeuh! waarmee de kippen op stok gedreven werden.